O wszystkim..

Pobyt w szpitalu dał mi jeden plus a przynajmnej tak mi się wydawało mianowicie-podleczyłam pogryzione brodawki. Jednak co z tego jak tuż po powrocie do domu zamiast być to tym wyjątkowym dniem był dla mnie jednym z gorszych. Kiedy przyjechałam stęskniona położyłam się z małą by mogła possać pierś. Po raz pierwszy od porodu nic nie bolało a ona tak pięknie piła i wzdychała po cichu. Myślałam,że obie tego potrzebowałyśmy..nawet byłam gotowa całkowicie wykluczyć butle ale niestety wieczorem pojawił się u Julity potworny ból brzuszka. Okazało się,że wystarczyło by przez 1 dzień nie piła mojego mleka(przez narkoze w trakcie zabiegu) by jej brzuszek przestał tolerować moje leki. Prawdopodobnie zaszkodziły jej też leki które dostawałam przeciwbólowe w szpitalu a żaden idiota nie powiedział mi, że mogą być niebezpieczne a przecież wiedzieli że karmię. Przez ten jej płacz kilkugodzinny załamałam się i podjełam decyzje..odstawiam. Do tej pory kiedy widzę jak szuka serce mnie boli ale ja już z tego wszystkiego nie mam ani kropli mleka. Niewiem dlaczego ale odczuwam to jako porażkę. Wiem,że nie mogłam nic zrobić,że te wszystkie komplikacje to nie moja wina ale źle mi z tym wszystkim..gdzieś po drodze załamałam się nie raz i pewnie to jest głównym powodem straty pokarmu. Jedyne pocieszenie to takie,że małej smakuje i odpowiada mleko z butli i już nawet 90 się domaga.
Wogule jaka jest? Cudowna, dużo się śmieje, przez sen prawie cały czas mruczy, nie lubi kiedy ma jednorazowo posikanego pampersa więc zdarza się,że zmieniamy go 2 razy w ciągu godziny..taka delikatna.
Wczoraj Julitka była na pierwszym spacerku z tatą bo ja narazie chodzić nie mogę. Moje dni mijają na wiecznym leżeniu, wietrzeniu rany i myciu jej. Po każdym wyjściu z toalety oglądam lusterkiem czy wszystko dalej się trzyma..taka jestem już spanikowana ale liczę,że jak w poniedziałek przyjdzie położna to pocieszy mnie,że wszystko się wkońcu goi. Jestem zmęczona już całą tą sytuacją bo babcie nad nami wiszą..ale bez nich nie dalibyśmy rady, Marcin dzielnie wstaje w nocy karmi,przebiera, nosi kiedy marudzi tylko kupek gigantów się boi choć dzielnie towarzyszy mi przy sprzątaniu ich:) Mała jest strasznie silna już podnosi główkę nawet przemieszcza mi się w łózeczku co wydawało mi się na kilkudniowe dziecko niemożliwe. Co do mojej figury to niedługo wstawie jakieś foto ale muszę wam powiedzieć,że wróciłam do swojego rozmiaru. Na wagę nie wchodzę bo moja cygani ale widzę po ubraniach,że mieszczę się we wszystko nawet brzuch mam minimalny..cóż jednak to prawda,że nerwy, łzy i łóżko potrafią z człowieka wyciągnąć wszystko..
Ogólnie mimo mojej niedyspozycji jestem najszczęśliwsza na świecie..dumna z Marcina i zakochana w małej:) Kocham ich obojga szczególnie kiedy patrzę na małą i widzę,że przez sen robi jej się ten sam grymas na buźce co tatusiowi:) Ale nie przeszkadza mi,że tylko dół ma po mnie:)
Spokojnego weekendu:)